Stefan Inglot

Stefan Inglot
Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1902 ; Albigowa
Data i miejsce śmierci	10 stycznia 1994 ; Wrocław
	Profesor nauk humanistycznych
	Specjalność: historia gospodarcza i spoleczna
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski
Doktorat	1926
Habilitacja	1932
Profesura	1956
	Polska Akademia Umiejętności
Status	członek krajowy czynny
	Doktor honoris causa; Uniwersytet Wrocławski – 1977
Uczelnia	Uniwersytet Lwowski; Akademia Handlu Zagranicznego we Lwowie; Uniwersytet Wrocławski
	Odznaczenia

Stefan Inglot (ur. 10 czerwca 1902 w Albigowej, zm. 10 stycznia 1994 we Wrocławiu^[2]) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych, specjalizujący się w historii gospodarczej i społecznej^[3], działacz ruchu spółdzielczego. Był współtwórcą i organizatorem wrocławskiej szkoły historii gospodarczej^[2]. Ojciec prof. Mieczysława Inglota.

Życiorys

Pochodził z rodziny chłopskiej zamieszkałej we wsi Albigowa pod Łańcutem. Uczył się w gimnazjum w Łańcucie. Przed maturą brał udział w obronie Lwowa przed Ukraińcami w 1918 i bolszewikami w 1920^[4]. Studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie odbył pod kierunkiem prof. Franciszka Bujaka, jednego z twórców polskiej szkoły ekonomicznej. W 1926 roku doktoryzował się z filozofii a habilitował w 1932 roku z historii. Na Uniwersytecie Lwowskim podjął pracę najpierw jako docent (1932–1939), a następnie, od 1939 roku, na stanowisku profesora tytularnego historii społecznej i gospodarczej^[2]. Jednocześnie pracował w Ossolineum i wykładał w Akademii Handlu Zagranicznego^[4]. W latach 1924–1945 pracował w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie jako bibliotekarz, następnie kustosz oddziału rękopisów. Czas wojny spędził we Lwowie – był prezesem nielegalnego Stronnictwa Ludowego i zajmował się tajnym nauczaniem, nadal pracując w Ossolineum. W 1944 został przypadkowo aresztowany^[4].

Po wojnie objął w Krakowie katedrę w Studium Spółdzielczym Wydziału Rolniczego Uniwersytetu Jagiellońskiego, organizując jednocześnie Katedrę Historii Społecznej i Gospodarczej w Uniwersytecie Wrocławskim^[4]. W 1950 roku Stefan Inglot wyjechał na stałe do Wrocławia. W Uniwersytecie Wrocławskim był m.in. prodziekanem (1954) i dziekanem (1954–1958) Wydziału Filozoficzno-Historycznego. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w roku 1956^[2].

Był m.in. członkiem Węgierskiej Akademii Nauk, Polskiej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Naukowego we Lwowie, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Historycznego oraz Wrocławskiego Towarzystwa Miłośników Historii^[2].

17 września 1977 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego^[5].

Odznaczenia

Przypisy

↑ doktorat honoris causa
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Stefan Inglot. uni.wroc.pl. [dostęp 2014-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).
↑ Prof. zw. dr hab. Stefan Inglot, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-03-10] .
↑ ^a ^b ^c ^d Magdalena Bajer: Inglotowie. forumakad.pl. [dostęp 2012-03-09]. (pol.).
↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 306. ISBN 83-7384-561-5.

Linki zewnętrzne

Stefan Inglot, Słownik biograficzny powiatu łańcuckiego
Publikacje w Bibliotece Uniwersyteckiej w Poznaniu. uam-hip.pfsl.poznan.pl. [dostęp 2012-03-10]. (pol.).

[1] torat honoris causa

[UW-2] Stefan Inglot. uni.wroc.pl. [dostęp 2014-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).

[3] Prof. zw. dr hab. Stefan Inglot, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-03-10] .

[MB-4] Magdalena Bajer: Inglotowie. forumakad.pl. [dostęp 2012-03-09]. (pol.).

[5] Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 306. ISBN 83-7384-561-5.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]